Annemartine van Kesteren is curator, museumprofessional en cultureel ondernemer in Rotterdam. Ze is lid van de curatoriale staf van Museum Boijmans Van Beuningen waar ze verantwoordelijk is voor de collectie hedendaagse vormgeving. Ze stelde baanbrekende tentoonstellingen samen zoals de Boijmans Ahoy Drive-Thru (2020), Are We Safe Now (2021), The Breakdown Economy (2021), Change the System (2017) en Beyond Generation (2017). Ze doceert en wordt vaak gevraagd voor expert reviews en presentaties. Haar dagelijkse activiteiten variëren van creatieve regie tot cureren en schrijven. Ze werkt samen met bedrijven, stichtingen, musea en particuliere collecties.

Tomas Dirrix studeerde cum laude af als Master of Architecture aan de TU Delft, en heeft gestudeerd in Mendrisio, Zwitserland en Ahmedabad, India. Na diverse ontwerpstudio's te hebben geleid aan de TU Delft en de Academie van Bouwkunst in Rotterdam, doceert hij momenteel het afstudeerjaar architectonisch ontwerpen aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Atelier Tomas Dirrix is een architectuurpraktijk gevestigd in Rotterdam die werkt met een culturele en materiële notie van bouwen. Het zoekt naar nieuwe principes, relaties en processen als basis voor een fantasierijke en aandachtige architectuur.

Sinds 2008 werken de tweelingzussen Janna en Hilde Meeus samen als grafisch ontwerpers onder de naam Meeus Ontwerpt in een studio in Amsterdam. Hun werk wordt gekenmerkt door een interesse in taal, (bewegende) letters, typografie, zigzagvouwen, perforatie, (mis)druk, beelddrift en games. Opdrachtgevers zijn onder meer: het Stedelijk Museum Amsterdam, Het Nieuwe Instituut, Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, uitgeverij Parrèsia, galerie Andriesse-Eyck, uitgeverij Transcity, Poldertheater Amsterdam, PuntWG, Jennifer Tee en diverse andere kunstenaars, fotografen en architecten.

Manon van Hoeckel is een Rotterdamse social designer. Haar werk reageert vaak op het verdwijnen van het gesprek in de openbare ruimte, in de politiek en tussen de verschillende groepen in onze samenleving. Ze pakt dit thema op door ontwerpinterventies te creëren die een systemische verandering vereisen die verder gaat dan productoplossingen. In haar social design projecten stelt ze actuele, relevante vragen, waarvoor ze originele oplossingen formuleert.

Babette Rijkhoff maakt verhalende podcasts en audiodocumentaires en installaties voor de VPRO, NTR, HUMAN, festivals, musea, culturele instellingen en merken. Ze is betrokken bij het hele creatieproces. Van concept tot onderzoek en van interview tot montage. Haar grootste kracht is het maken van persoonlijke verhalen die eerlijk en kwetsbaar zijn: "Een goede podcast is als een film voor je oren", zegt ze. "Het laat je nieuwe werelden en nieuwe mensen zien, verwarmt je hart en laat je anders naar dingen kijken. En met wat humor."

Nico Thöne is afgestudeerd als grafisch ontwerper (Sint Lucas 2007), heeft een bachelor Beeldende Kunst (AKV St Joost, 2011), en behaalde cum laude haar onderwijsdiploma Beeldende Kunst (Fontys, 2012). In 2012 ontving ze een afstudeerprijs voor haar onderzoek naar de Arthur Danto aangekondigde 'dood' van de Beeldende Kunst; Diepte is een optische illusie. Na het schrijven van een methode over communicatie rond en over kunst, wordt ze regelmatig uitgenodigd door musea en culturele instellingen om projecten rond kunst en educatie te ontwikkelen. Bij het Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC) zet zij haar expertise in om de ontwikkeling en bekendheid van het keramische veld te stimuleren.

Wendy Plomp is oprichter, curator en art directeur van Dutch Invertuals. Door onze cultuur en tijd te analyseren, bedenkt en materialiseert ze nieuwe toekomstige ontwerprichtingen die op intuïtieve creativiteit geent zijn, bevraagt en daagt ze onze leefomgeving uit, waarbij ze ruimte creëert voor experiment en dialoog. Wendy studeerde af aan Design Academy Eindhoven in 2004 en richtte Dutch Invertuals op in 2009.

Guido Jansen is freelance projectleider, docent en dramaturg tussen podiumkunst en digitale media. Voor Podiumkunst.net werkt Guido als coördinator projecten en activiteiten, waarbij het cultuurproducerende instellingen en makers op weg helpt hun archieven digitaal duurzaam te bewaren en verbonden te ontsluiten. Als projectleider werkte hij in 2020-2021 voor DEN, kennisinstituut cultuur & digitale transformatie aan het archieftraject en schreef hij mee aan het kennisdossier (live)streaming. 

Borre Akkersdijk houdt zich al meer dan 14 jaar bezig met textielontwikkeling. In 2015 was hij medeoprichter van BYBORRE — de Amsterdamse textielinnovatiestudio die werkt aan de grenzen van schaalbare textielontwikkeling en -productie op maat. Wat begon met Borre die de creatieve grenzen van circulaire breimachines op productielocaties ondervroeg en ‘rewired’, groeide uit tot een bedrijf dat zich toelegt op het ‘rewiring’ van alles in de productieprocessen van gebreide textiel.

Hella Jongerius is een van 's werelds meest vooraanstaande ontwerpers, bekend om haar onderzoeksgedreven aanpak en haar energieke werk dat vakmanschap en industriële productie verenigt, waardoor in massa geproduceerde objecten imperfectie, gevoeligheid en karakter verkrijgen. Ze richtte haar Jongeriuslab ontwerpstudio op in 1993 en werkte aan opdrachtprojecten voor Vitra, Maharam, het interieurontwerp van de Delegates' Lounge van het hoofdkwartier van de Verenigde Naties en de cabine-interieurs voor de Nederlandse luchtvaartmaatschappij KLM. Ze heeft ook veel onafhankelijke projecten geïnitieerd, met tentoonstellingen in het Design Museum Londen (2017), Die Neue Sammlung in de Pinakothek der Moderne in München (2017), het Nationalmuseum in Stockholm (2018), Lafayette Anticipations in Parijs (2019) en Gropius Bau in Berlijn (2021). Jongerius' werk is te vinden in de permanente collecties van het MoMA, Centre Pompidou, het Victoria and Albert Museum, Die Neue Sammlung en Museum Boijmans van Beuningen. Sinds 2009 woont en werkt ze in Berlijn

Emile Truijen (1928-2003) was industrieel ontwerper en hoogleraar aan de TU Delft. Hij werd geboren in Soerabaja als helft van een tweeling, en verhuisde op zijn vierde naar Nederland. Hij studeerde binnenhuisarchitectuur aan de KABK in Den Haag (1952). Vanaf 1954 werkte hij samen met Rob Parry aan hij winkelinrichtingen, jaarbeurs-stands, exposities en producten. In 1957 gaf de PTT hen de opdracht voor een nieuwe brievenbus. Deze tweelingbrievenbus is ruim veertig jaar lang in gebruik gebleven. Samen met oud-leerling Jan Lucassen richtte hij het bureau Truijen-Lucassen op, dat in 1965 de naam Tel Design kreeg. Ze werkten onder andere aan de huisstijl voor de Nederlandse Spoorwegen. Sinds 1964 doceerde hij aan de Technische Hogeschool Delft, waar hij samen met Joost van der Grinten de afdeling Industriële Vormgeving opzette. In 1971 werd hij hoogleraar van de studierichting Industriële Vormgeving in Delft, en hij werdin 1973 hij decaan. Hij was getrouwd met Annette Truijen-Van Kleeff, en ze hadden samen vijf kinderen: Hans, Katinka, Mark, Viktor en Michaël. Emile Truijen overleed in 2003.

Viktor Truijen (1962) is architectonisch ontwerper met uiteenlopende opdrachten. Tentoonstellingen, beursstands, interieurontwerp, architectonische aanpassingen en grafische vormgeving zijn hier de belangrijkste van. Hij studeerde architectonische vormgeving aan de KABK in Den Haag in 1987. Van 1992 tot 2003 werkte hij als ontwerper voor FORUM Tentoonstellingsarchitectuur in Amstelveen. Samen met Dick Barendsen, Maud van Gool en Jaap Hogerdijk richtten zij in 2007 de Tentoonstellingsfabriek op. Sinds 2017 werkt hij weer als eenmansbedrijf onder andere voor BK ingenieurs, de BNO en IRM. Met zoon Maurice richt hij in 2020 het label 'Truijen-Shirts' op, met als eerste product een T-shirt met daarop Rob Parry en Emile Truijen en hun tweelingbrievenbus. In 2006 ontwikkelde hij met Renée Borgonjen een website zijn vader Emile, waarvan hij in 2022 een nieuwe versie maakt met dochter Katía.

Katía Truijen (1990) is media onderzoeker, schrijver, curator en muzikant. Na het behalen van haar master Nieuwe Media & Digitale Cultuur aan de UvA, en Art & Research aan de Rietveld Academie, werkte ze als redacteur voor onder andere Virtueel Platform en Museum Boijmans Van Beuningen. Van 2014 t/m 2021 werkte Katía als onderzoeker bij Het Nieuwe Instituut, aan tentoonstellingen en publicaties als Architecture of Appropriation, over de architectuur van de kraakbeweging (2019), Work Body Leisure, het Nederlands paviljoen op de Architectuurbiënnale van Venetië (2018), en For the Record, over de politiek van videoclip cultuur (2021). Ze co-cureerde Fundamental Acts op de Kunstberg in Brussel (2021) en Housing Futures in Rotterdam (2022). Katía is onderdeel van het collectief Loom, en onderzoekstutor bij de Studio for Immediate Spaces aan het Sandberg Instituut. Met Sjaak Douma richtte ze het online magazine //\ hoekhuis op. Daarnaast is Katía context curator voor Rewire festival, en maakt ze muziek onder haar eigen naam en in de band Port of Call. In 2022 ontwikkelt ze met haar vader Viktor de website en het digitale archief voor haar opa Emile.

Lies Ros is grafisch ontwerper gespecialiseerd in tentoonstellingsontwerp. Lies Ros startte haar opleidingstraject op de vakopleiding voor edelsmeden in Schoonhoven, maakt zij de opleiding af aan de avond-opleiding edelsmeden van de Rietveld Academie, waar zij studeerde van 1971 tot 1976 aan de Gerrit Rietveld Academie. Met medeoprichters Frank Beekers Rob Schröder werkt zij als collectief onder de naam Wild Plakken (1981 – 2002). Wild Plakken had een paar stevige uitgangspunten: niet werken voor reclame maar wel voor groepen in de maatschappij die positieve verandering beoogden, ook als er geen budget was. En zeker niet je mening onder stoelen of banken steken. Rond 2000 ging zij zelfstandig verder en specialiseerde zij zich in het ontwerpen van tentoonstellingen, o.a. voor het Tropenmuseum (Amsterdam), Het Amsterdams Historisch Museum, Museum Boijmans van Beuningen (Rotterdam). Sinds 2008 is zij lerares Nederlands van vluchtelingen.

Karen Huang is een Taiwanese mode- en textielkunstenaar die in Nederland woont. Na haar studie milieutechniek in Taiwan en haar afstuderen aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, heeft ze samengewerkt met kunstenaars en ontwerpers in een breed scala aan disciplines zoals keramiek, video, wandtapijten en installaties. Huang's collaboratieve werkmethode maakte het mogelijk verschillende technieken diepgaand te onderzoeken. Ze is geïnteresseerd in de interactie tussen handwerk en digitaal handwerk en de mogelijkheden van het open source ontwerpproces, en richt zich op het kunstenaarschap van hedendaags textielontwerp dat zich verwijdert van de mensgerichte toepassing.

Karen Huang en Jason Page werken met het archief van de Nederlandse textielkunstenaar Elma Beks (1926-2014), bestaande uit grote wandkleden, kleurrijk kralenwerk en handborduurwerk. Dit vergeten textiel lag te verstoffen in de kelder van een opslag en was op weg naar de vuilnisbak. Terwijl Karen en Jason zich onvoorbereid over dit materiaal ontfermden, openbaarden zich de geschiedenis en levensverhalen van de kunstenaar. Ze zagen het Beks archief aanvankelijk vooral als "materiaal", maar gaandeweg veranderde deze positie in een respectvolle samenwerking. ’Herpositionering' noemt Karen het, het benaderen van de nalatenschap vanuit een collectief idee, voortbordurend op wat er al is. In hun discipline, textiele ambacht, schuilt de circulaire gedachte dat je uiteindelijk alle stof weer kan ontrafelen tot een draad waarmee je iets nieuws kunt maken. Hieruit blijkt dat archivering zeker niet alleen ‘opslag’ betekent en dat er vele interpretaties van hergebruik en (circulaire) toepassingen mogelijk zijn.